DLACZEGO KOŃ?

  ·      Koń jest ciepły i dzieli się ciepłem

  ·       Jest cierpliwy i uczy cierpliwości

  ·       Ufa i pomaga nabrać zaufania

  ·       Nie wyśmieje żadnej odmienności

  ·       Nie będzie krytykował

  ·       Do konia nie trzeba mówić aby się z nim porozumieć

  ·       Koń tak jak człowiek potrzebuje opieki i miłości aby był szczęśliwy

  ·       Tak jak człowiek czuje ból, strach, zimno, niechęć, odtrącenie…

  ·       Koń jest silny i delikatny

Hipoterapia jest to ukierunkowane działanie terapeutyczne mające służyć poprawie funkcjonowania człowieka w sferach fizycznej, emocjonalnej, poznawczej i/lub społecznej, podczas którego, specjalnie przygotowany koń, stanowi integralną część procesu terapeutycznego.
Realizowana jest przez wykwalifikowanego hipoterapeutę zgodnie z zaleceniami lekarza kierującego na hipoterapię i we współpracy z innymi specjalistami prowadzącymi danego pacjenta.

ODDZIAŁYWANIE HIPOTERAPII

1.    Strefa fizyczna podnoszenie ogólnej sprawności, normalizacja napięcia mięśniowego; torowanie prawidłowego wzorca chodu; poprawa koordynacyjnych zdolności motorycznych, głównie równowagi i poczucia rytmu; poprawa orientacji w przestrzeni i schemacie własnego ciała; stymulacja i normalizacja czucia głębokiego i powierzchniowego.

2.    Strefa emocjonalno-motywacyjna wzrost motywacji i akceptacji procesu terapeutycznego; zwiększenie poczucia własnej wartości; zmniejszenie zaburzeń emocjonalnych.

3.    Strefa poznawcza stymulacja odbioru wrażeń zmysłowych; poprawa percepcji wzrokowej i słuchowej; stymulacja uwagi, pamięci, myślenia, mowy; nabywanie i rozwijanie nowych umiejętności.

4.    Strefa społeczna aktywizacja psychospołeczna, rozwijanie pozytywnych relacji społecznych.

FORMY HIPOTERAPII

Fizjoterapia na koniu gimnastyka lecznicza na koniu poruszającym się stępem, mająca na celu usprawnienie ruchowe; prowadzona przez fizjoterapeutę lub pod jego kierunkiem.

Psychopedagogiczna jazda konna i woltyżerka zespół działań jeździeckich, pedagogicznych i psychologicznych podejmowanych w celu usprawnienia intelektualnego, poznawczego, emocjonalnego i fizycznego; prowadzona przez psychologa, pedagoga, terapeutę zajęciowego lub pod ich kierunkiem.
Terapia kontaktem z koniem celem terapii jest nawiązanie kontaktu pacjenta ze zwierzęciem, z otaczającym środowiskiem, wreszcie z innymi ludźmi, jej istotą jest kontakt pacjenta z koniem, stworzenie sytuacji terapeutycznej, a nie samo dosiadanie konia; prowadzona przez psychologa, pedagoga, lekarza psychiatrę lub pod ich kierunkiem.

Ponadto wyróżnia się jazdę konną dla osób niepełnosprawnych (rekreacyjną i sportową), która nie stanowi części hipoterapii, ale jest z nią ściśle związana i może mieć aspekt terapeutyczny.

WSKAZANIA

Hipoterapia może przynosić korzyści we wszystkich obszarach funkcjonowania człowieka: fizycznym, motywacyjnym, emocjonalnym, poznawczym oraz społecznym. Każda osoba niepełnosprawna, cierpiąca na jakąkolwiek chorobę czy zaburzenie może wynieść specyficzne dla siebie korzyści z zajęć hipoterapeutycznych.

Hipoterapii poddawane są najczęściej osoby z następującymi schorzeniami i zaburzeniami rozwoju.

Dzieci
Zespoły neurologiczne
1. Mózgowe porażenie dziecięce, konieczna samodzielna kontrola głowy i czynna pozycja siedząca pacjenta.
2. Stany po urazach czaszkowo-mózgowych.
3. Minimalne uszkodzenia mózgu.
4. Choroby mięśni (przy sile mięśni ocenianej w skali Lovetta na min. 3 punkty), konieczna indywidualizacja intensywności i czasu zajęć.
5. Dzieci niedowidzące i niewidome.
6. Choroby i zaburzenia psychiczne.

Zespoły ortopedyczne
1. Wady postawy.
2. Skoliozy do 20° wg Coba z wyjątkiem progresujących skolioz  idiopatycznych.
3. Stany po amputacji i wady rozwojowe kończyn.

Inne
1. Zespoły genetyczne, np. Zespół Down’a (z obowiązkowym zdjęciem rtg – bocznym i czynnościowym – odcinka szyjnego kręgosłupa).
2. Przepukliny oponowo-rdzeniowe, w zależności od wysokości uszkodzenia, obrazu klinicznego, współwystępowania wodogłowia.
3. Zespoły psychologiczne: zaburzenia emocjonalne, upośledzenia umysłowe, niedostosowanie społeczne.
4. Opóźnienie psychoruchowe o nieustalonej etiologii.

Dorośli
1. Stwardnienie rozsiane.
2. Stany po udarze.
3. Stany po urazach czaszkowo – mózgowych.
4. Inne choroby narządu ruchu na tle neurologicznym i ortopedycznym.
5. Choroby i zaburzenia psychiczne.
6. Uzależnienia.
7. Patologie społeczne.

PRZECIWWSKAZANIA

Przeciwwskazania bezwzględne:

• Uczulenie na sierść, pot lub zapach konia.
• Nie wygojone rany.
• Nietolerancja tej formy terapii przez pacjenta, np. niepohamowany lęk.
• Odklejanie siatkówki, wzmożone ciśnienie śródgałkowe.
• Brak kontroli głowy w rozwoju motorycznym i czynnej pozycji siedzącej.
• Wodogłowie bez wszczepionej zastawki.
• Niestabilność kręgów szyjnych występująca np. w zespole Downa.
• Zwichnięcia i podwichnięcia stawów biodrowych.
• Skoliozy powyżej 20° wg Coba oraz progresujące skoliozy idiopatyczne.
• Choroby mięśni przy sile mięśni ocenianej poniżej 3 punktów w skali Lowetta.
• Pogorszenie stanu w zespołach neurologicznych, stanach po urazach czaszkowo-mózgowych, ADHD, chorobach mięśni.
• Ostre stany chorób i zaburzeń psychicznych.
• Podwyższona temperatura.
• Ostre choroby infekcyjne.

Przeciwwskazania względne:

• Padaczka.
• Upośledzenie umysłowe w stopniu głębokim.
• Zaburzenia mineralizacji kości.
• Utrwalone deformacje i zniekształcenia, przykurcze, ograniczenia zakresu ruchu układu kostno-stawowego.
• Dyskopatia.
• Hemofilia oraz inne skazy krwotoczne.
• Schorzenia okulistyczne wymagana konsultacja.
• Przepuklina oponowo-rdzeniowa zlokalizowana w odc. lędźwiowym.

Na podstawie Kanonów Polskiej Hipoterapii